Opis: Parhelion: Reżyseria: Kathleen Bryson. Z Kathleen Bryson. CGI Płonące krzaki, 10 przykazań do pobrania, Divine Intercom – co by było, gdyby to byli kosmici? Parhelion pokazuje i opowiada, że ​​cała Biblia jest jedynie niewiarygodnym zapisem badań pozaziemskich bioantropologów prowadzących badania terenowe na Ziemi. Zaciekły, sardoniczny prowokator (scenarzysta i reżyser) uwodzi widzów przypowieścią, w której święte narracje i halucynacyjne objawienia wczesnego Starego Testamentu zostają przeformułowane w skrupulatne obserwacje podróżujących w kosmos biologów i najnowocześniejszych technologii VR. Błysk w oku, język w policzku, serce na rękawie, Bryson prowadzi w ten sposób widza przez biblijną wiedzę, od zaawansowanej hydrauliki wodnej wspomaganej przez kosmitów rozdzielającej Morze Czerwone Mojżesza po duet ojciec-syn Abraham (którego głowę przedstawia animacja poklatkowa amerykańska grosz) i Izaaka, nieświadomie uwikłanego w eksperyment dotyczący doboru krewnych. Anioły materializują się jako holograficzne projekcje z odnowionych filmów należących do domeny publicznej NASA, a boskie proklamacje odbijają się echem w kosmosie w postaci tannojnych zapowiedzi radiowych ze zuchwałym zacięciem. Jednak pod fasadą fantazji kryje się głębsze przesłuchanie ludzkich wierzeń i kosmicznego absurdu. W miarę postępu monologów postawa scenarzystki i reżyserki zmienia się, a jej zabawna fasada ustępuje miejsca momentom przejmującej introspekcji. Za płynnym raportem terenowym, halucynogennymi paleo-zwierzętami, wywrotowo przerobionymi koncepcjami obcych AI i surowymi animacjami własnych UFO i obrazów natury Brysona kryje się głębokie poczucie egzystencjalnego niepokoju, uznanie ludzkiej duchowej kruchości w przepięknej, rozległej przestrzeni kosmosu i , bliżej domu, na planecie Ziemia. Święty projekt naukowy, w którym istoty pozaziemskie noszą fartuchy laboratoryjne i delektują się wspaniałym grillem.